Njeno ime po rođenju bilo je Babet Bahmajer.

U jednom od ateljea u kojima je radila upoznala je svog supruga Ristu Vukanovića. Godine 1898. dolaze u Beograd, i tu ostaju do kraja života. Bili su osnivači mnogih kulturnih udruženja i ateljea, koji su omogućili napredak kulture, a posebno likovne umetnosti u Srbiji i Beogradu.

Zanimljiv detalj iz njenog života je i to da je radila kao dobrovoljna bolničarka, prvo u Balkanskim ratovima, Beta je zbog znanja stranih jezika, pomagala je stranim lekarima u lečenju ranjenika i stanovništva.

Zbog svojih zasluga nagrađena je 1912. godine Ordenom za negu ranjenika i bolesnika i Medaljom za usluge Crvenom krstu Srbije 1913. godine.

Iako je mogla imati sve privilegije da se priključila radu organizacije Kulturbund, ona je to odbila govoreći da je Srpkinja i smatrajući sebe samo Srpknjom. Inače, Kulturbund bila je organizacija koju su činili Nemaci u Kraljevini Jugoslaviji, a organizacija koja je u toku Drugog svetskog rata pomagala okupatoru i propagirala nemački nacional-socijalizam.

Beta Vukanović preminula je 31. oktobra 1972. godine u stotoj godini života. Sahranjena na Novom groblju u Beogradu.