Tokom vekova turske vladavine, hrišćansko stanovništvo je trpelo teška ograničenja, a jedno od najstrožih bilo je zabranjeno podizanje crkava i manastira. Oni koji bi to pokušali, bili su surovo kažnjavani.

Ipak, priča o crkvama brvnarama svedoči o duhu i inatu srpskog naroda.

Rupa u zakonu: Čudo za jednu noć

Prema jednoj verziji, turske vlasti su izdale naređenje da je dozvoljena gradnja crkve samo ako se uspe podići za jedan jedini dan – od izlaska do zalaska Sunca. Ako crkva dočeka zoru drugog dana, morala je biti srušena. Turci su verovali da je to nemoguća misija jer su navikli na zidanje velikih, kamenih hramova.

Srbi su, naravno, našli rešenje, spajajući veru i graditeljsku veštinu:

Montažna gradnja: Koristili su isključivo drvo (brvna) koje su unapred sekli, tesali i obeležavali u tajnosti, duboko u šumi.

Noćni rad: Uz logorsku vatru, pod zaštitom mraka, na stotine seljana bi se okupilo i spajalo već pripremljene delove kao džinovske "lego kocke". Zbog toga su ove crkve građene bez temelja i bile su relativno niske i skromne.

Ove crkve su često izgledale skromno i nisko, kako ne bi provocirale osmanske vlasti, ali su imale moćan simbolički značaj. To su bile "crkve prkosa" koje su održale veru u najtežim vremenima.

Simbol inata i duhovnosti

Danas su crkve brvnare, koje se mogu naći širom Srbije (posebno u zapadnim i centralnim delovima, poput onih u Dobroselici ili Sečoj Reci), spomenici neimarskoj veštini i snažnoj duhovnosti.

One svedoče o tome kako su se naši preci snalazili, koristeći mudrost, snagu i zajedništvo da bi preživeli i sačuvali svoj identitet. Otkrijte ih i osetite duh srpskog inata.